ندارد ساز این محفل مخالف پرده آهنگی

چمن فریاد بلبل می کند گر بشکنی؟نگی

از این کهسار مگذر بی ادب کز درد یکرنگی

پری در شیشه نالدگر بگردد پ ری سنگی

به غفلت داده ای آرایش ناموس آگاهی

گریبان می درد آیینه گر بر هم خورد رنگی

فسردن تا به کی ای بیخبر گردی پر افشان کن

تو هم داری به زیر بال طاووسانه نیرنگی

چو شمع خامسوز از نارساییهای اقبالت

ته پامانده جولانی به منزل خفته فرسنگی

غنا پروردهٔ فقرم خوشا سامان خرسندی

کز اقبالش توان در خاک هم زد کوس اورنگی

جهان حرف افسون مخالف بر نمی دارد

جنون و هوش و عقل و بیخودی هر نامی و ننگی

به این جرات تلاش خلق و شوخیهای تدبیرش

به خود خندیدنی دارد جنون جولانی لنگی

سحر گاهی نوای نی به گوشم زد که ای غافل

نفسها ناله گردد تا رسد سازی به آهنگی

در تن گلزار آخر از فسون فرصت اندیشی

فسردیم و نبستیم آشیانی در دل تنگی

ز رمز صورت و معنی دل خود جمع کن بیدل

بهار اینجاست سامانش درون بویی برون رنگی